Πτώχευση για εμπόρους
Στη περίπτωση που ένας οφειλέτης (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) που έχει την πτωχευτική ικανότητα (έμπορος ή πρώην έμπορος) δεν μπορεί να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις του, καλό είναι να εξετάσει την δυνατότητα της πτώχευσης.
Σκοπός του πτωχευτικού κώδικα είναι η συλλογική ικανοποίηση των πιστωτών του οφειλέτη με τη ρευστοποίηση της περιουσίας του ή με άλλο τρόπο που προβλέπεται από σχέδιο αναδιοργάνωσης και ιδίως με τη διατήρηση της επιχείρησής του (βλέπε «Προπτωχευτική διαδικασία Εξυγίανσης αρ. 99 ΠτΚ).
Ποιος μπορεί να πτωχεύσει
Σύμφωνα με άρθρο 2 παρ. 1 του Πτωχευτικού Κώδικα πτωχευτική ικανότητα έχουν οι έμποροι, καθώς και οι ενώσεις προσώπων με νομική προσωπικότητα που επιδιώκουν οικονομικό σκοπό.
Πτωχευτική ικανότητα έχουν και οι πρώην έμποροι εφόσον είχαν σταματήσει να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους κατά τρόπο γενικό και μόνιμο πριν την διακοπή της εμπορικής δραστηριότητας. Επομένως, μπορεί και ένας πρώην έμπορος να υποβάλει αίτηση για πτώχευση εφόσον έχει περιέλθει σε γενική και μόνιμη αδυναμία πληρωμών πριν τη διακοπή της εμπορικής δραστηριότητάς.

Έμπορος είναι το φυσικό πρόσωπο το οποίο έχει ως σύνηθες επάγγελμα την άσκηση εμπορικών πράξεων με σκοπό το κέρδος.
Ενδεικτικά, εμπορικές πράξεις σύμφωνα με το νόμο είναι η αγορά προς μεταπώληση ή εκμίσθωση, η επιχείρηση χειροτεχνίας, οι μεσιτικές εργασίες, η επιχείρηση παροχής υπηρεσιών στο κοινό με εξαίρεση τα ελευθέρια επαγγέλματα, η επιχείρηση δημόσιων θεαμάτων, η επιχείρηση πλειστηριάσεως, η υπογραφή συναλλαγματικών, το θαλάσσιο κι εναέριο εμπόριο, η ανάληψη υποχρέωσης από επιταγή (άρθρο 59 του Ν. 5960/1933) κ.ά.
Την εμπορική ιδιότητα αποκτούν κι όσοι έχουν διορισθεί ή έχουν πάρει άδεια για να ασκήσουν επάγγελμα το οποίο χαρακτηρίζεται από το νόμο ως εμπορικό. (π.χ. χρηματιστές, παραγγελιοδόχοι, μεταφορείς, προμηθευτές, πράκτορες, ασκούντες τραπεζικές εργασίες κ.λπ.).
Τα κριτήρια της εμπορικότητας των πράξεων είναι πολλά και μόνο ο συνδυασμός τους μπορεί να οδηγήσει σε ασφαλές συμπέρασμα του κατά πόσο κάποιος έχει αποκτήσει την εμπορική ιδιότητα ή όχι.
Ενδεικτικά, κριτήρια εμπορικότητας θεωρούνται η ανάληψη ρίσκου, η τυχόν επένδυση κεφαλαίου σε εξοπλισμό, εμπορεύματα, πιστώσεις, η ύπαρξη προσωπικού, η πρόθεση επίτευξης κέρδους, η οργάνωση κι η υποδομή της επιχείρησης, το κέρδος κι ο τζίρος της επιχείρησης κ.λπ.
Οι μικρέμποροι παρόλο που διενεργούν εμπορικές πράξεις δεν αποκτούν την εμπορική ιδιότητα γιατί στη πραγματικότητα ασκούν τις πράξεις αυτές περισσότερο ως αμοιβή του σωματικού τους κόπου και όχι ως αποτέλεσμα κερδοσκοπικών συνδυασμών. Δηλαδή τα πρόσωπα αυτά ασκούν δραστηριότητα με προσωπική εργασία, χωρίς προσωπικό και χωρίς να έχουν διαθέσει χρήματα για την αγορά εξοπλισμού, το ρίσκο δηλαδή που έχουν αναλάβει δεν είναι υψηλό. Στη πραγματικότητα θα μπορούσε κάποιος να τους χαρακτηρίσει ως αυτοαπασχολούμενους εργάτες.
Κριτήρια για την διαπίστωση εάν κάποιος είναι μικρέμπορος ή όχι είναι ενδεικτικά, το κέρδος που αποκομίζει, το ρίσκο που αναλαμβάνει, ο τζίρος της επιχείρησης , ο εξοπλισμός και η υποδομή, η ύπαρξη προσωπικού ή μη κλπ.
Τέλος, την εμπορική ιδιότητα αποκτά κι ο ομόρρυθμος εταίρος της ομόρρυθμης ή ετερόρρυθμης εταιρείας, από μόνη τη συμμετοχή του σε αυτές, ανεξαρτήτως αν μετέρχεται ή όχι και ατομικά εμπορικές πράξεις κατά σύνηθες επάγγελμα.